Od Moonrise'a

Od kilku dni należę do nowej watahy. Nikogo tutaj nie znam, tylko Alfę co jest raczej logiczne. Musiałem z nią porozmawiać by dołączyć, prawda? W sumie, to jak na razie nie mam zamiaru nikogo poznawać. Lubię być sam. Samotność jest piękna, choć czasem może wydawać się nieco przerażająca, choć na pewno jest lepsza od śmierci. Propos śmierci. Często się nad nią zastanawiam. Ciekawe, jakie to uczucie? Wiedzieć, że jest już twój koniec? Dobra, zmieńmy temat.

Było lato. Bardzo ciepło. Ptaszki śpiewały. Gardziłem tym. Kiedyś to mnie zachwycało, ale teraz? Nienawidzę tego. Jestem w tej watasze, bo boję się śmierci, a wiem, że w grupie nie zginę. Czy myślę tylko o sobie? No, może troszkę. Ale co z tego? I tak nikt nie chce ze mną rozmawiać. Odpycham samym wyglądem. W szczególności moje gadzie oczy.

Siedziałem w cieniu drzewa i obserwowałem okolicę. Każdy, nawet najmniejszy ruch zauważałem. Jestem bardzo uważny. Należę do obserwatorów. Kto to? To ktoś, kto rozumie świat poprzez jedynie jego obserwowanie.

Jak już wspomniałem, zauważałem nawet najmniejsze ruchy chociażby liści. Od razu zwróciłem uwagę na trzęsący się krzaczor. Nadstawiłem uszy i czekałem. Wyszedł z krzaków wilk. Jeszcze tego brakowało.

<Ktoś? Proszę ;-;>